Galata Kulesi
İstanbul’um ol sen,
Mesela tüm denizlerin yol gösteren feneri gibi…
Bu yüzden yollarım hep seni bulsun,
Yüreğim sevdayla sana koşsun,
Sağanak yağışlara şartlanmış şu kuru gözlerim,
Sırrına erişebilsin ki bulayım seni…
İstanbul gibi ol,
Kokuna pişen kestane, balık ve ya yosunlanmış deniz karışsın.
Kafam karıştığında aniden, ruhum ateşe battığında
İstanbul gibi boğazının limanlarında kurulmuş yüreğine sığınayım.
Sen bir martı ol,
Gökyüzünü yağmala bir parça simit peşinde
Var olduğunu göstermek için çığlıklarını savur bu şehre
Sonbaharın bu kırgın tonlarına rağmen
İnatla hükmünü sürdür boğazın en güzel yerinde..
Sen İstanbul ol,
Bense İstanbul’a aşık, peşine düşen bir seyyah
Sen boğaz ol,
Bense sende her gün turlayan bir vapur..
Üsküdar’a vuran güneş sensen,
Bende rüzgarla beraber esen soğukluk..
Dökülürken insanların suratları
Sen İstanbul ol,
Baktıkça tebessüm edebileyim..
Sonra tüm o gösterişli yalılara hüzünle bakarken,
Ağır ağır yanaşayım anılarına,
İşte sen İstanbul ol!
Tarihim senden ibaret olsun.
İsmin geçti mi satırlarda,
Ya da bir durak arasında adına rastladığımda
Evet, o benim! İstanbul’um diyebileyim.
Mazimin tozlu sayfalarının hatırası olarak
Yeniden diril kalbimde..
Ellerimden tut,
Beni parçalama..
Marmara akar gözlerimden..
İstanbul’um ol sen!
Ben de yedi tepeden sana hasretle bakan,
O bir çift göz..
Düşeyim kırgınlığın kollarına…
İstanbul batsa bile,
Kirlense bile,
Hatta ecnebi bir devre de girse
Sen batma!
Sen kirlenme!
Yeni bir devir açma kendine…
Ben giderim İstanbul’dan
Senden bile gidebilirim,
Bu şehrin sesinden de kaçabilirim..
Ama bırakır mı? İstanbul beni hiç,
Sen bırakırsın ama o bırakmaz.
Gitsem ben bu şehirden,
Kulaklarım martı sesi arar,
Yalnızlığım boğazı özler,
Sığınmak ister boğazın en güzel limanına…
Sonra amaçsızca vapur seferlerinde yolculuk arar yüreğim..
Hiç bilmediğim bir yerde gözyaşım ona karışsın ister.
Anlayacağın şudur ki,
İstanbul beni bıraksa, ben onu bırakmam
Seni beni bıraksan, ben seni bırakamam.
İstanbul’um ol dedim ya,
Senden ayrı olur mu İstanbul?
Halbuki olur..
Benden ayrı,
Ondan ayrı,
Herkesten ayrı olur..
Böyle de vefasızdır işte İstanbul!
Görmediğim bir hasretin peşine düşerim,
Ben İstanbul olurum.
Herkes her şey İstanbul olur.
Karışmış kokular kalır geriye,
Tarih kalır,
Adım adım kaybolan,
Tüm bu kalabalığın,
Yalnızlıkları kalır.
Galata’nın Üsküdar’a aşkı,
Marmarayı Karadeniz’e bağlayan,
Boğazın hırçınlığı kalır.
Biz ölürüz,
Onlar ölür,
Herkes ölür,
İstanbul’da kubbeler, minareler,kiliseler kalır.
Tarih İstanbul’da kalır.
İnsanlar geçer gider,
İstanbul kalır.
