Çok eskiden bu tarz denemeleri yaptığım için düzenleme yapmıştım. Bu halini de gözden çıkarmak istemedim. Kalması benim için iyi olur sanırım. 😐
Zaman tükeniyor içimizde
Kir var hüzünlü ellerimizde
Bensizliği çağırıyor uğultular
Kimsesizlik;Yırtılmış bir sayfayla başlıyor
Şehirlerse karanlık, kırgın, yorgun
Şehirler içindekilerle yıpranıyor
Zamandan kaçan şehirler
Yine zamanla bütünleşiyor
Nereye gitsem, nereye kaçsam
Yine kirli ellerim;
Cam çiçeklerin yapaylığında saklı;
“Umut” dene “umutsuz” kelime.
Geçiyor;saatle, dakikalar,saniyeler
Sonra unutuluyor;onlar,bunlar,şunlar
Geriye sadece şehirler kalıyor
Eskimiş,harap olmuş,yitirilmiş şehirler
Geriye sadece kirli eller kalıyor
Ben sen ve bizden kalan “kirli eller”
İsmiyle bağdaşmayan bir cümlede büyüyoruz
Tatlı,tuzlu,tadı anlaşılmıyor dilimizde..
Nereye gitsek, nereye kaçsak..
Şehirler bozuk saat gibi çalan şehirler.
İçinde uğultular ve yıpranmışlıklar,
Zamanla beraber şehirlerde kalıyor geride
Ama kalmayan,yok olmayan bir şeyler var
Hep giden gidince gelmeyen,
Ve nedense değeriyse hep sonradan anlaşılan
Şehirler ve insanlar;
Bunca değersizlikten geriye kalansa;
Sadece zaman ve insanlar.
