Zaman tükeniyor içimde,
Kir ve hüzün var ellerimde,
Bana dair ne varsa tükenmek üzere
Kulağımdaki susmayan uğultular da bu yüzden..
Kimsesizliğim,
Yırtılmış bir sayfayla başlıyor,
Şehirlerse karanlık, kırgın ve yorgun…
Şehirlerle beraber içindekiler de tükeniyor.
Zamandan kaçmaya çalışan şehirler,
Yine aynı zamanla bütünleşiyor.
Nereye gitsem,
Nereye kaçsam diye düşünüyorum.
Ne gidecek bir yer,
Ne kaçacak bir dünya bulabiliyorum.
Yine kirli ellerim,
Cam çiçeklerin yapaylığında saklanmış.
“Umut” dediğim kelime…
Kalbimde bir takas usulü oluştu..
Her iyi kelime yeni bir kötü kelime ile değişiyor.
Yeniden geçiyor zaman,
Saatler, dakikalar, saniyeler..
Salise salise parçalanıyor ellerimde!
Sonra unutulmaya başlanıyor,
Onlar, bunlar, şunlar…
Zihnimde birer birer yitiriliyor tüm insanlar.
Geriye bu zamandan şehirler kalıyor,
Eskimiş, harap olmuş, yitirilmiş şehirler..
Geriye sadece kirli ellerim kalıyor.
Ben, sen ve bizden kalan “kirlenmiş eller”
İsminle bağdaşmayan cümlelerde büyümeye başlıyorum.
Tatlı, tuzlu ya da acıya karışmış bir çok tat var dilimde,
Nereye gitsem,
Nereye kaçsam,
Şehirler bozuk çalar saat gibiler
Kafamın içinde hiç susmayan yitirilmiş onca değer…
Yıpranmışlık ve uğultu ile dolu tüm dönemeçler..
Zamanla beraber şehirler kalıyor işte geride,
Aynı zamanda
Bir şeyler daha var!
Yok olmayan, eksilmeyen bir şeyler..
Hep giden,
Gidince gelmeyen..
Ve nedense değeri hep sonradan anlaşılan..
Şehirler ve insanlar,
Bunca değersizlikten geriye kalansa
Sadece zaman ve insanlar.
Bir de benim şu kirli ellerim…
