Kalıbının dışına çıkamamak yorucudur. Yavaş yavaş insanın ruhunu kemirir. Başkaları tarafından onay görebilmek için değişirsin. Değişimle beraber de çürümeye başlarsın. Olduğun gibi kabul görememiş olmak acıdır. Hepimiz içten içe “yontacak odun arıyoruz.”
İnsanları belli bir kalıba hapsetmek istiyoruz. Böylesi daha mı hoşumuza gidiyor? Kendi mizacımı hüzne nikahlı görüyorum. Üzülmek için kamyon yüklü bahaneler buluyorum. Mutlu olmaya çalışmadığımı düşünenler var. Yanılgı içindeler. Mutlu olmayı da biliyorum.
Ayrıntıların kıyısında buluyorum mutluluğu. Bir çocuk tebessümü yetiyor. Kalabalığın içinde bir huzur buluyorum o zaman. Sonra aynı çocuğun kalbinde açılacak yaraları düşünüyorum. Sonra bir üzüntü dağılıyor içime. Masumluğunu koruyamıyor kimse. Zamanla değişen tek şey suret değil!
Gülümsemelerin şekli değişiyor. Masum tebessümler yerini , acıya kedere bırakıyor. Hilelere ve çoğu zaman hain hislere.. Temiz başlanmış yaşam sayfasına siyah mürekkep damlaları düşüyor. Yavaşça bulanıklaşıyor sayfalar. Hırs, ihanet, korku, kazanma ve sayısız hisle yaşamak. Paçamıza dünya bulaşıyor. Kan ve korkunun hakim olduğu bir dünyayı neden sevmeliyim? Gözyaşının fazlalaştığı sistemde neden mutlu olmalıyım?
Küçük sınırlara adanıyor hayatlar. Bir şehir, mahalleye sığdırılmış düşünceleri… doğum-ölüm arasına sıkıştırılmış tüm planlar. İyi bir okul, iş, yaşam standartlarının iyileştirilmesi üzerine kurulmuş bir yaşam. Nereye kadar gider bu yol? Belli bir çerçevenin içinde yaşamak zorunda mıyız? Çerçevemi kırıp, sınırları aşmak istiyorum. Bu cesarete sahip miyim?
İnsan en çok bilmediğinden korkar. – Evet korkuyorum- Kabuğumu kırmaktan, sahip olduklarımı terk etmekten. Olmak istediğim kişiden korkuyorum. Kolumu bağlıyor: “Bağlılıklarım”..
Koparamıyorum zincirlerimi, inançlarım, geleneklerim, sıkı sıkıya bağlandığım küçük dünyamı terk edemiyorum. Dışarıdaki başka insanların büyük dünyaları korkutuyor. Mutsuzluğum, beni böylece sömürüyor. Bu defter yapmak istediklerimin başlangıcı. (07.09.2020 Hiçbir şey yapamadı.) (:
